Gaz. Pleidooi van een gedoemde moeder

De moeder van een gedode terrorist neemt het woord. Zij vertelt het leven van haar zoon. Zonder hem te vergoelijken of zichzelf te sparen, bouwt zij zich om tot de spiegel van een hele samenleving. ‘Had mijn zoon zijn daden gepleegd in oorlogstijd, en in het uniform van ons leger? Hij had een monument gekregen.'​

Deze eerste theatermonoloog van Tom Lanoye werd geschreven in opdracht, ter herdenking van de eerste gasaanval tijdens WOI, maar verwijst brandend actueel naar de moorddadige waanzin van de terroristen van vandaag.  Toch is de tekst geen klaagzang maar een uitzonderlijk teder, ontroerend en tegelijk scherp pleidooi voor geduld, om niet meteen met je oordeel klaar te staan.  Een gevatte analyse van de gevoelens van een moederhart waar ook ter wereld…