‘Ik ben heel lang Kaaiman geweest’, zegt Finne Van den Bergh (Turnhout, 2004). Tijdens haar hele middelbare schooltijd heeft zij meegedaan bij de jongeren broedplaats in cultuurcentrum de Warande in Turnhout. Vorig jaar is ze begonnen aan een studie voor filmregisseur aan het RITCS in Brussel. ‘Er waren bij Kaaiman grote leeftijdsverschillen in de groep, maar door samen te spelen heb ik zelfvertrouwen gekregen. Ik ben er helemaal opgebloeid, terwijl ik er als een bang vogeltje binnenkwam.’

Finne Van den Bergh voelde zich aangetrokken door het experiment. ‘Het was niet schools. De ene keer werkte je met tekst, dan weer met bewegingstheater. Je kon individueel werken en als groep. Er was ook geen examen, dus er hing niets vanaf. De nadruk lag op doen. Elk jaar werkt elke groep aan een voorstelling, en om de twee jaar geeft Kaaiman groepen de kans om producties te maken. Daarin heb ik met mijn zus Leena en Rune Starckx een eigen voorstelling gecreëerd. Leena heeft het verhaal geschreven. Het was mijn eerste ervaring als regisseur.’

In haar huidige opleiding heeft Van den Bergh veel profijt van Kaaiman. Niet alleen doordat ze zichzelf kon blootgeven aan vrienden en publiek, maar ook doordat ze er de kans kreeg zelf iets te maken. ‘We hadden volledige zeggenschap over de voorstelling. Daardoor kreeg ik de smaak van het regisseren te pakken. Ik heb er ook speelplezier opgedaan en ik heb inzicht gekregen in wat spelen, acteren is. Dat helpt me nu in mijn studie. Daarnaast heb ik meegedaan aan miks. Dat is een toffe organisatie. Je kan er babbelen met artiesten uit verschillende disciplines die al jaren ervaring hebben. Dat heeft me veel geholpen in het ontwikkelen van mijn ideeën en het scenario. Ik heb er leren omgaan met feedback.’ Tijdens het gezamenlijke Kaaiman en miks festival speelt Van den Bergh in een voorstelling rond het verhaal van Pinokkio. Naast jonge en oude Kaaimannen doen ook ex-Kaaimannen, zoals Van den Bergh, eraan mee. ‘Ik ben een van de vijf mensen die Pinokkio spelen. We staan samen op het podium en hebben om en om tekst. Het is duidelijk zichtbaar dat niet iedereen gelijk is. Zo verbeelden we dat hij in een identiteitscrisis verkeert, en op zoek is naar wie hij is. Hij wil erbij horen, maar merkt dat hij anders is. In het miks festival wordt mijn kortfilm Prinsesje vertoond.’

Seppe Somers (........, 2002) brengt tijdens het festival een solovoorstelling die hij de werktitel Misbaksel heeft gegeven. ‘Ik misluk steeds in het vinden van een antwoord op de vraag waar de voorstelling op gebaseerd is’, geeft hij als verklaring voor deze voorlopige titel. ‘Er zit niet per se een verhaallijn in. Ik kom op en verlaat de scène als een misbaksel. Het is een zoektocht aan de hand van teksten die ik deels gekozen, deels zelf geschreven heb. Het publiek kan zelf op zoek gaan naar antwoorden. Ik houd van stukken die zo open zijn dat verschillende interpretaties mogelijk zijn. Het is leuk om er achteraf met mensen over te spreken.’ In het eerste jaar van zijn studie drama aan het KASK in Gent begon Somers bij miks. Het is een goede aanvulling op wat hij in Gent leert. ‘Dat is een vierjarige opleiding die met een stappenplan werkt. Je vertrekt vanuit beweging en klank, en ontwikkelt van daaruit tekst. Je doet er brede kennis op van theater maken en spelen, maar je leert er weinig over de technische aspecten, zoals belichting, en het gebruik van geluid en microfoons. Bij miks krijg ik de kans om te werken met beeldend kunstenaars en filmmakers. Steeds andere mensen kijken naar je werkproces.’

‘De bijeenkomsten zijn om de twee weken op zaterdagmiddag. Het maakt daar niet uit wat je doet. Je kunt ergens aan werken en dat laten zien, maar dat hoeft niet. Dan is het meer een traject voor jezelf. Wat me er ook in aantrekt is dat er mensen uit verschillende disciplines komen. Als ik in een voorstelling ambient muziek nodig heb, kan ik aan een van de deelnemers vragen of die dat wil maken.’ Een van de mensen van wie Somers teksten gebruikt, is de acteur Jim Carrey, bekend van The Mask en The Truman Show. ‘Hij is mijn lievelingsacteur’, zegt Somers. ‘Ik heb veel naar zijn films gekeken en ook naar zijn docu over de komiek Andy Kaufman, die hij speelde voor hij bekend werd. Die docu heb ik vier keer achter elkaar gezien. Ik voel me verwant aan zijn beweeglijkheid en zijn mimiek. Die zet ik zelf ook graag in bij mijn spel.’

tekst: René Van Peer
foto: Bart Van der Moeren