Negatieve handen

FR-versie onderaan

NL:

Voor de oceaan
onder het klif
op de wand van graniet
die handen
open
Blauw
En zwart
Waterblauw
Nachtzwart
Alleen is de man de grot binnengegaan
Tegenover de oceaan
Alle handen zijn even groot
hij was alleen
De man alleen in de grot keek
in het lawaai
in het lawaai van de zee
naar het onmetelijke van de dingen
En hij schreeuwde
Jij die een naam draagt jij die begiftigd bent met een identiteit 
ik heb je lief
Die handen
Waterblauw
Hemelzwart
Plat
Uiteengespreid op het grijze graniet gelegd
Opdat iemand ze gezien zou hebben
Ik ben het die roept
Ik ben het die riep die schreeuwde dertigduizend jaar geleden
Ik heb je lief
Ik schreeuw dat ik je wil liefhebben, ik heb je lief
Ik zal liefhebben al wie hoort dat ik schreeuw
Op de lege aarde zullen die handen achterblijven op de 
granieten wand tegenover het geraas van de oceaan
[...]

Boven hem de wouden van Europa,
oneindig
Hij staat te midden van steen
van gangenvan stenen galerijen
wijd en zijd
Jij die een naam draagt jij die begiftigd bent met een 
identiteit ik heb je lief ik heb je grenzeloos lief
Het klif moest worden afgedaald
de angst overwonnen
De wind waait van het vasteland en drijft de oceaan terug
De golven worstelen tegen de wind
Vertraagd door zijn kracht
komen ze vooruiten 
bereiken geduldig
de rotswand
Alles spat uiteen
Jou voorbij heb ik je lief
Ik zal liefhebben al wie hoort dat ik schreeuw
dat ik je liefheb
Dertigduizend jaar
Ik roep
Ik roep degene die mij antwoord zal geven
Ik wil je liefhebben ik heb je lief
Al dertigduizend jaar schreeuw ik voor de zee het witte
spook
Ik ben het die schreeuwde dat hij je liefhad, jou


FR:

Les mains négatives

On appelle mains négatives, les peintures de mains trouvées dans les grottes magdaléniennes de l’Europe Sub-Atlantique.Le contour de ces mains – posées grandes ouvertes sur la pierre – était enduit de couleur. Le plus souvent de bleu, de noir.Parfois de rouge. Aucune explication n’a été trouvée à cette pratique.

Devant l’océan 
sous la falaise
sur la paroi de granit
ces main
souvertes
Bleues
Et noires
Du bleu de l’eau
Du noir de la nuit
L’homme est venu seul dans la grotte
face à l’océan
Toutes les mains ont la même taille
il était seul
L’homme seul dans la grotte a regardé
dans le bruit dans le bruit de la mer
l’immensité des choses
Et il a crié
Toi qui es nommée toi qui es douée d’identité je t’aime
[...]

Je suis celui qui appelle
Je suis celui qui appelait qui criait il y a trente mille ans
Je t’aimeJ
e crie que je veux t’aimer, je t’aime
J’aimerai quiconque entendra que je crie
Sur la terre vide resteront ces mains sur la paroi de granit 
face au fracas de l’océan
Insoutenable
Personne n’entendra plus
Ne verra
Trente mille ans
Ces mains-là, noires
La réfraction de la lumière sur la mer fait frémir la paroi de 
pierre
Je suis quelqu’un je suis celui qui appelait qui criait dans 
cette lumière blanche
Le désir
le mot n’est pas encore inventé
Il a regardé l’immensité des choses dans le fracas des 
vagues, l’immensité de sa force
et puis il a crié
Au-dessus de lui les forêts d’Europe,
sans fin
Il se tient au centre de la pierre 
[...]

Toi qui es nommée toi qui es douée d’identité je t’aime 
d’un amour indéfin
iIl fallait descendre la falaise
vaincre la peur
Le vent souffle du continent il repousse l’océan
Les vagues luttent contre le vent
Elles avancent
ralenties par sa force
et patiemment parviennent
à la paroi
Tout s’écrase
Je t’aime plus loin que toi
J’aimerai quiconque entendra que je crie 
que je t’aime
Trente mille ans
J’appelle
J’appelle celui qui me répondra
Je veux t’aimer je t’aime
Depuis trente mille ans je crie devant la mer le spectre 
blanc
Je suis celui qui criait qu’il t’aimait, toi

[Marguerite Duras, ‘Les mains négatives’, in: Le Navire Night – Césarée – Les mains négatives – Aurélia Steiner – Aurélia Steiner – Aurélia Steiner, Mercure de France, 1979; gepubliceerd in Deus Ex Machina 31:122, september 2007; © Rokus Hofstede. Van Le navire Night, Césarée en Les mains négatives heeft Duras ook filmversies gemaakt.]